- Haberler
- Reel Politik
- 15 Bin İsrailli Güney Kıbrıs'ta Neden Yaşıyor?
15 Bin İsrailli Güney Kıbrıs'ta Neden Yaşıyor?
Kıbrıs'taki bu demografik değişim ve tartışmalar, adanın gelecekteki siyasi ve sosyal yapısını nasıl etkileyecek merak konusu.
Kıbrıs'ta son dönemde yaklaşık 15 bin İsraillinin yaşadığı ortaya çıkarken, bu durum ada siyaseti ve medyasında hararetli tartışmalara yol açtı. Kimi çevreler, adada adeta 'İsrail yerleşim yerleri' kurulmaya başlandığını iddia ediyor. Peki, bu iddiaların arkasında ne var?
Ada'da Yeni Bir Yaşam: İsrailliler Neden Kıbrıs'ı Tercih Ediyor?
Şarku’l Avsat'ın haberine göre, Kıbrıs'a yerleşen İsraillilerin büyük bir çoğunluğu emlak, tıp, teknoloji ve ticaret gibi alanlarda başarılı, varlıklı kişiler. Bu kişilerin, Kıbrıs'ta yaşamayı İsrail'de yaşamaktan daha iyi buldukları ve yakın zamanda ülkelerine dönmeyi düşünmedikleri belirtiliyor.
Bu göç dalgası, Kıbrıs'ta adeta yeni bir topluluk oluşmasına neden oldu. Habere göre, adada İsraillilere ait okullar, sinagoglar, koşer restoranlar, yüksek binalar ve hatta ana şehirlerde çoğunluğu İsraillilerden oluşan mahalleler boy göstermeye başladı. Hatta yakın zamanda bir Yahudi mezarlığının da inşa edildiği bilgisi, bu topluluğun Kıbrıs'a kalıcı bir yerleşim yeri gözüyle baktığı yorumlarını beraberinde getiriyor.
"Antisemitizm" İddiaları ve Gergin Bekleyiş
Bazı Kıbrıslılar bu durumdan duydukları rahatsızlığı dile getirerek, bunun 'İsrailliler için İsrail dışında istikrarlı bir yer bulma yönünde organize bir eğilim' olduğunu düşünüyor. Bu eleştiriler, İsrailli topluluk arasında şaşkınlıkla karşılanıyor ve 'antisemitizm' olarak değerlendiriliyor.
Ancak dikkat çekici olan nokta, tartışmaların genellikle refah ve güvenlik arayışıyla adada yaşamayı seçen bireylere odaklanması. Uzmanlar, asıl tartışılması gereken konunun İsrail'in Kıbrıs'taki güvenlik ve askeri varlığı ile son İran savaşında açıkça ortaya çıkan stratejik iş birliği olması gerektiğini belirtiyor. Bu durum, eleştirilerin bireysel göçmenler yerine, devletlerarası ilişkiler ve stratejik çıkar çatışmaları üzerinden yapılması gerektiğini düşündürüyor.
